Prolog

Prolog

Zgrupowanie w Spale ruszyło pełną parą.  A przynajmniej tak sądzili wszyscy. Zawodnicy trenowali na najwyższych obrotach, ćwiczyli na sto dziesięć procent, starając się być w jak najlepszej formie na zbliżający się wielkimi krokami turniej w Tokio. Trenerzy znów siedzieli do późnych godzin nocnych, analizując każdy element gry przeciwników, statystycy maltretowali różnorakie programy, starając się znaleźć nawet najmniejszą wadę zawodnika, a fizjoterapeuci skutecznie znęcali się nad mięśniami siatkarzy, by doprowadzić je  do stanu, jako takiej używalności.

Jednak coś było nie tak. Philippe Blain wiedział to doskonale, ale nie mógł dojść co mu nie pasowało. Przez ponad tydzień był świadkiem jak zawodnicy regularnie coś psuli, zatrzaskiwali się w toaletach lub schowkach na miotły lub też gubili się nawzajem. Jakaś bliżej nieokreślona siła sprawiała, że zgrupowanie przypominało trochę letni obóz dla młodzieży w wieku gimnazjalnym. Oczywiście mówiono, ze siatkarze to takie wyrośnięte dzieci, ale chyba ni aż tak!

 –  Zator, oddawaj te cholerne buty!
Któregoś wieczoru drugi trener szedł sobie spokojnie spalskim korytarzem, kiedy nagle usłyszał przeraźliwy wrzask pewnego wyrośniętego środkowego, który zwykle zachowywał się wyjątkowo cicho i spokojnie. Sekundę później z jednego z pokoi wypadł roześmiany libero  z ogromnymi butami powieszonymi na uszach za sznurówki. Za raz zanim biegł wciekły Marcin Możdżonek w samych skarpetkach. Obydwaj minęli Blaina, zupełnie nie zwracając uwagi na jego przerażoną, zdekoncentrowaną minę. Prawie zderzyli się za to z nadchodzącymi z przeciwnej strony Karolem i Andrzejem, którzy dyskutowali o czymś zawzięcie.

 –  Trenerze – zwrócili się do Francuza dwaj przyjaciele – nie widział trener Bartka?

 –  Bartka? – Philip popatrzył na nich zdziwiony. – Nie, nie widziałem Bartka.

Wrona przeklną pod nosem, po czym widząc pytające spojrzenie trenera, zaczął się szybko tłumaczyć.  

 –  Chcieliśmy sobie z nim w bierki zagrać, ale nigdzie nie możemy go znaleźć. Sprawdziliśmy wszędzie, zaczynając od jego pokoju, przez stołówkę na kotłowni kończąc.

 –  Byliście w kuchni?
 –  Byliśmy.
 – W piwnicy?

 –  Też.

 –  Wszystkie schowki na miotły przetrząsnęliście?

 –  Przetrząsnęliśmy.

 – A dach sprawdziliście? –  westchnął Philippe. Coraz bardziej zastanawiał jak długo jeszcze wytrzyma w tym cyrku i co zrobić by sytuacja się bardziej nie pogorszyła.

Środkowi wymienili ze sobą zaskoczone spojrzenia, po czym synchronicznie odwrócili się na pięcie i pognali w bliżej niezidentyfikowanym kierunku.

Ku ich zdumieniu naprawdę znaleźli Kurasia, siedzącego spokojnie na dachu.

A Philippe stwierdził, że ma do czynienia z przypadkiem beznadziejnym.

***

Miejsce zbrodni nie było dla Zosi jakimś wielkim zaskoczeniem. W swojej karierze w Scotland Yardzie zwiedziła mnóstwo obskurnych bloków, zamieszkanych przez mało przyjemne towarzystwo.

 –  Po tej akcji kończę z tym wszystkim – mruknęła, dokładnie przyglądając się zwłokom jakiegoś dresiarza. – To nie na moje nerwy.

 –  Przecież masz dopiero trzydzieści pięć lat – zdziwił się stojący obok Greg. Jego przyjaciółka spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem, nawet nie próbując się z nim sprzeczać. Odkąd na ekranach wszystkich urządzeń elektrycznych w Wielkiej Brytanii pojawiła się twarz pewnego inteligentnego przestępcy zwanego Jim Moriarty, śledczy co chwilę dostawali informację o kolejnych przestępstwach rzekomo popełnionych przez niego.

Kobieta westchnęła głęboko i zmęczonym ruchem ręki przeczesała niezbyt długie, czarne włosy. Od paru tygodni spała po trzy, cztery godziny na dobę, prawie cały dzień spędzając na sprawdzaniu, które zgłoszenia mogą mieć coś wspólnego z Jim’em, a które nie.

Jeszcze raz spojrzała na ciało. Mężczyzna koło czterdziestki, ubrany w czarny, sprany dres wyglądał na ofiarę zwykłej pijackiej bójki. Jednak świadkowie zabójstwa twierdzili, że oprawcy mieli na sobie dziwne maski i wykrzykiwali coś na temat powrotu swojego mistrza.

 –  Nie ma sensu wzywać Sherlocka – powiedziała, rozglądając się po zdemolowanym mieszkaniu. – Jedyne co tu znajdziemy to trochę krwi ofiary i trochę gazet pod gruzami. – Kopnęła kawałek tynku. Lestrade chciał coś powiedzieć, ale w tym momencie do jego uszu dotarła dobrze mu znana ścieżka dźwiękowa z pewnej słynnej kreskówki o niebieski ludzikach.

 –  Tak? – Zosia odebrała telefon, oddalając się parę kroków od przyjaciela. – Philippe? – szybko przeszła z angielskiego na francuski.  –   Tak, chyba mam czas. Beznadziejny przypadek, powiadasz? – Zmarszczyła czoło, zastanawiając się nad tym co usłyszała. Spojrzała szybko na Grega, upewniając się, że ten nie rozumie ani słowa. – Wiesz co, chyba jestem wstanie was uratować. Oczekuj mnie w Spale – powiedziała, kończąc rozmowę i uśmiechając szeroko.

 –  Co jest? – zapytał inspektor. Nie lubił kiedy nie rozumiał co mówią inni, a szczególnie kiedy była to Zosia.

 –  Biorę urlop – powiedziała, zbierając swoje rzeczy. – Długi urlop, co najmniej trzy miesiące – dodała, patrząc mężczyźnie prosto w oczy. Była przygotowana na to, że dostrzeże w nich zaskoczenie i dezorientacje, a zobaczyła… smutek, przerażenie. Nie rozumiała tych emocji.

 –  Co jest ważniejsze od Moriartiego? – wychrypiał nieprzytomnie.

 –  Siatkówka, Gerg. – Kobieta uśmiechnęła się chytrze. – Polska siatkówka.

---

Witam wszystkich czytelników!

Właśnie przeczytaliście prolog najdziwniejszego opowiadania w mojej karierze. Ze względu na moje prywatne widzimisię, publikuje je z innego konta niż zazwyczaj. Od razu informuję, że rozdziały będą dodawane nieregularnie, zależy jak będę wyrabiać z tekstami na pozostałe dwa blogi. Aby czytać dalej tę historię nie jest wymagana znajomość serialu „Sherlock” – główna bohaterka wszystko będzie wyjaśniać.

Od razu informuję, że opowiadanie normalne nie będzie. Jeszcze nie wiem co wymyśli mój zrąbany umysł, ale na pewno nie będzie to dobre dla waszych mózgów.

Czytacie na własną odpowiedzialność!