Rozdział 28

Zosia po tym jak upewniła się, że z Philippem wszystko w porządku, pojechała do Anglii, gdzie czekali już na nią Greg i Sherlock z przebadanym dziennikiem Arsene i pamiętnikiem Haveline.

 – Odkryliście coś ciekawego? – zapytała, kiedy w trójkę usiedli w gabinecie Lestrada.

 – A no dużo – odpowiedział inspektor, rozkładając na stole oba zeszyty. – Po pierwsze, nie wiem czy wiesz, ale twoja przyjaciółka i młody Blain byli parą.

Zośka spojrzała na niego ze zdziwieniem.

 – I jak to wpływa na śledztwo? – zmarszczyła czoło.

 – A no tak, że Haveline była jedyną osobą, która wiedziała nad czym pracuje chłopak. Prawie jedyną, bo jego notatki przez przypadek znalazła niejaka Marta, Niemka pracująca w francuskiej bazie – wyjaśnił Greg.

 – To ona musiała przekazać te informacje wszystko Omedze! – Kobieta szybko połączyła fakty.

 – Dokładnie – mruknął Sherlock. Następnie oparł się wygodnie na krześle, złożył dłonie i mówił dalej za inspektora – wiemy więc skąd Omega wiedziała o notatkach, a także o dwóch bazach. Upozorowali dwie katastrofy lotnicze, by zabić naukowców. Te informacje nie mówią nam jednak, gdzie jest ostatnia baza. Ty twierdzisz, że jest w Brazylii, a słowa Haveline Antigi to potwierdzają – otworzył skoroszyt na odpowiedniej stronie. – panna Haveline po śmierci chłopaka przejęła jego prace, a potem także funkcję w agencji. Baza w Brazylii była pierwszą, którą odwiedziła. Z notatek wynika, ze musiała się ona znajdować niedaleko Rio de Janeiro.

 – To co robimy? – zapytał Lestrade.

 – Wysyłasz ludzi do Rio i każesz im szukać bazy – odpowiedział szybko Holmes. – Musimy zdążyć przed Omegą i Moriartym.

 – A właśnie – Zosia przerwała Sherlockowi – Co z Moriartym? Ostatnio nie widać go, nie słychać. Jakby zniknął z powierzchni ziemi, albo odpuścił.

 – On nigdy nie odpuszcza – warknął Holmes. – Jest już w Brazylii i szuka bazy. Jeśli się nie pospieszymy, to pokona i nas i Omegę.

 – Jeszcze jedno – znów wtrąciła się Zośka – Co z tą trucizną, którą mieliście zbadać? – zapytała, a przed oczami stanął jej obraz ran na plecach Stephana.

 – Zbadali ją i już prawie opracowali odtrutkę – odpowiedział Greg, uśmiechając się szeroko. – Możesz pójść potem do laboratorium i dowiedzieć się czegoś więcej.

 – Pewnie ta zajrzę – kobieta kiwnęła głową – A na razie ustalimy szczegóły akcji „Ostatnia baza”.

***

Philippe szybko wracał do zdrowia i lekarze pozwolili mu na stawienie się w Łodzi na meczu z Argentyną. Co prawda pojawił się tuż przed rozpoczęciem i trochę niezapowiedzianie, ale i tak wywołał falę entuzjazmu wśród zawodników. Grzesiu Łomacz, Paweł Zatorski i Mateusz Mika prawie go z radości udusili, Kubiak, Kurek i Kłos odtańczyli rytualnego kankana, a Blain z trudem powstrzymał pozostałych przed podrzucaniem go w powietrze. Jedynie Marcin zachował odrobinę rozsądku i po prostu poklepał trenera po plecach.

 – Dobrze, że wróciłeś – powiedział.

 – Ja też się ciesz – zaśmiał się Philippe. – A wy co tak stoicie? –spojrzał krytycznie na siatkarzy. Ruchy, ruchy! Mecz sam się nie wygra!

Zawodnicy wybuchnęli śmiechem, ale posłusznie wrócili na boisko. Mecz wygrali, choć styl nie był zachwycający. Potem niestety przegrali dwa kolejne i znów musieli zmierzyć się z falą krytyki. Wszyscy jednak doskonale wiedzieli, że Liga Światowa to tak naprawdę faza przejściowa i służy głównie do ćwiczeń.

Ostatniego dnia turnieju, Karol czuł, że coś jest nie tak. Dziwna energia wisiała w powietrzu, gdy po meczu z Rosją, tak naprawdę w środku nocy, wrócił do swojego pokoju. Powoli przeszedł przez pomieszczenie i niepewnie otworzył szufladę obok łózka.

A potem ją zamknął.

I znów otworzył.

Zamrugał parę razy, próbując przetrawić to co zobaczył. Szuflada byłą mianowicie pusta.

 – Gdzie. Są. Moje. Ciastka?! – krzyknął wściekły Kłos.

Leżący na łóżku obok Rafał, wzruszył ramionami.

 – Ja ich nie zjadłem – odpowiedział, nie odrywając wzroku od ekranu komórki.

 – Ta, jasne – środkowy przewrócił oczami. To niby co się z nimi stało?

 – Y… zjadłeś je? – Buszek popatrzył na kolegę jak na idiotę. – Nie pamiętasz? Byłeś strasznie głodny po porannym treningu i zjadłeś wszystko.

 – Całkiem możliwe – Karol podrapał się po głowie. – No, ale co ja mam teraz zrobić! – opadł bezsilnie na łóżko. – Przecież bez ciasteczek nie zasnę!

 – Do sklepu iść nie możesz, bo wszystkie są już zamknięte – powiedział Rafał. – Ale założę się, że w kuchni mają ciastka.

 – I że niby mamy je wykraść? – Kłos spojrzał wątpiąco na przyjmującego. – Chociaż… to wcale nie jest taki głupi pomysł. Rafał, kochany, czy ja już mówiłem, że cię uwielbiam?! – poderwał się gwałtownie i mocno uścisnął kumpla.

 – Możliwe… że… mówiłeś – wycharczał Buszek, próbując złapać oddech.

 – Zgarniemy jeszcze Zatiego, bo jest mały i możemy ruszać – Karol klasnął wesoło w ręce pewnym krokiem opuścił pokój.

Paweł był trochę zaskoczony tym, że koledzy gdzieś go wloką o tej porze, ale kiedy tylko usłyszał o co chodzi, pojawiły się w nim nowe pokładu entuzjazmu.

 – Zawsze chciałem być tajnym agentem – powiedział rozochocony. – To jaki mamy plan?

 – Dość prosty – powiedział Rafał. – Najpierw musimy dostać się do schodów przeciwpożarowych na końcu korytarza. To jest najtrudniejszy etap, bo po drodze są pokoje sztabu i ktoś może nas przyłapać. Potem schodzimy na pierwsze piętro i przez jadalnie dostajemy się do kuchni. Jest szansa, że się uda.

Pozostała dwójka przyjęła taki plan, a Karol postanowił jak najszybciej wcielić go w życie, bo już nie mógł doczekać się momentu, kiedy zje swoje ciastka.

Starając się być jak najciszej ruszyli ciemnymi korytarzami. Niestety nie zaszli daleko, bo nagle tuż przed nimi otworzyły się drzwi i z jednego z pokoi wyszedł zamyślony Stephane. Siatkarze wpadli w lekką panikę. Karol schował się za wózkiem z ręcznikami, a Rafał wskoczył do środka. Dla Zatiego nic już za bardzo nie zostało i libero musiał się schować się za ogromnym fikusem i m0dlić się by trener go nie zauważył.

 – ZatI? – A jednak go zauważył. – Co ty robisz za tym krzakiem?

 – Ja… – chłopak podrapał się po głowie. – Rozmawiam z nim! – odpowiedział głupio, bo nic innego nie mógł wymyśleć.

 – Rozmawiasz? – Stephane nie był za bardzo przekonany odpowiedzią zawodnika. – Ale dlaczego rozmawiasz? I dlaczego o tej porze?

 – Właśnie dlatego – ciągnął swoje kłamstwo Zati. – Nie mogłem zasnąć, a jak nie mogę zasnąć to rozmawiam z roślinami.

 – Okej – Antiga nie do końca wiedział jak ma potraktować tę informację. – Ale jesteś pewny, że dobrze się czujesz?

 – Tak, czuję świetnie – odpowiedział Paweł.

 – Niech ci będzie – mruknął Francuz. – Ale jakbyś tylko poczuł, że gorzej się czujesz to natychmiast zgłoś się do Janka.

 – Dobrze, tak zrobię – przytaknął Zati.

Stephane zmierzył go wzrokiem, pokręcił głową z niedowierzaniem po czym odszedł, mrucząc pod nosem coś po francusku. Gdy tylko zniknął w swoim pokoju, z kryjówek wyszli Karol i Rafał.

 – Było blisko – mruknął Buszek. – Dobra panowie idziemy dalej. Ale tym razem ostrożnie!

O dziwo bez przeszkód udało im się dotrzeć do kuchni i zdobyć ciasteczka dla Karola. Jednak kiedy już mieli opuszczać pomieszczenie, nagle ktoś się w nim pojawił.

 – A co wy ty huncwoty robicie?! – wydarł się kucharz, który trzeba było przyznać, był dość sporym człowiekiem.

 – Już nic – odpowiedział szybko Buszek, uśmiechnął się niewinnie po czym odwrócił się na pięcie i razem z kolegami wziął nogi za pas.

 – Wiecie co – wydyszał Paweł, kiedy byli już kilka pięter wyżej. – ja jednak nie chcę być tajnym agentem.

---

Kolejny rozdział nie wnoszący za wiele do opowiadania. Niestety, ale najprawdopodobniej czekają was jeszcze takie ze dwa, na szczęście potem obiecuję, ze będzie już tylko akcja. Prawda jest taka, ze powoli zbliżamy się do końca tej historii i chciałabym zakończyć ją porządnie.
Zapraszam was na rozdział jedenasty historii Stephana i Zosi, na którego ocenie wyjątkowo mi zależy:
Rozdział 11
Pozdrawiam
Violin