Rozdział 13

Przesiadka na Okęciu wiązała się z trzygodzinnym oczekiwaniem w terminalu. Siatkarze rozłożyli swoje rzeczy na dwóch rzędach krzeseł i zabrali się za zapełnianie sobie czasu. Niektóry wyjęli komórki, inni laptopy lub książki, a jeszcze inni postanowili zrobić sobie wycieczkę po terminalu. Do tej grupy zaliczali się: kapitan Dzik, przeżywający żałobę po ukochanym pluszaku, Fabio, pozbawiony partnera w zbrodni Kłos i zgarnięty przez przypadek Szalpuk.
Panowie postanowili przejść się po lotniskowej strefie wolnocłowej. Przechodzili od sklepu do sklepu, oglądali różne dziwne rzeczy i coraz bardziej oddalali się od swojej grupy. Bawili się bardzo dobrze, minuty płynęły sobie gładko i szybko.
W końcu jednak, wykazujący się odrobiną rozsądku Artur, zerknął na zegarek by zakomunikować, że jeśli nie zamierzają doprowadzić Zosi do białej gorączki, to powinni wracać.
I w tym momencie pojawił się problem – żaden z nich nie pamiętał przy jakiej bramce usiedli albo, z której wylatuje ich samolot.
– To na pewno było 14F…, a może 15B – mruczał pod nosem Kubiak, kiedy szli w kierunku, z którego wydawało im się, że przyszli.
– Dlaczego na tych głupich telewizorach nie wyświetla się dokąd mamy iść? – jęknął Karol, wskazując na wiszący pod sufitem ekran informacyjny.
– Bo jest jeszcze za wcześnie – odpowiedział Szalpuk. – Usiedliśmy w miejscu, z którego zwykle, podkreślam ZWYKLE,  odlatują samoloty do Tokio. Dlatego musimy być tam wcześniej – by spokojnie przejść do odpowiedniej bramki.
– Jeszcze powiedzcie, że żaden z was nie ma komórki – mruknął ironicznie Fabian.
Jak na zawołanie pozostali trzej siatkarze zaczęli obszukiwać swoje kieszenie w poszukiwaniu telefonu. Kłos i Kubiak wyciągnęli je w końcu, ale  Artur nie mógł nigdzie znaleźć swojego.
– No tak – przyjmujący palną się w czoło – Zostawiłem go Zatorowi, żeby trochę podładował.
– A mój właśnie... – Telefon Michał zawibrował i rozległa się charakterystyczna melodyjka. – Padł. – Kubiak uśmiechnął się przepraszająco.
– A ja jakimś cudem nie mam zasięgu – westchnął Karol, co rusz podnosząc i opuszczając telefon by złapać choć jedną kreskę.
– Mój też się ładuje. – Drzyzga pokręcił głową że zrezygnowaniem. – No to jesteśmy w czarnej...
– Ej, chłopaki, zobaczcie!  – Wywód Drzyzgi przerwał krzyk Kubiaka.  – Jestem kapitanem! – Dzik znalazł na wystawie replikę czapki pilota i teraz paradował w niej wzdłuż sklepowych półek.
– Dorzuć jeszcze do tego marynarkę, kapitanie – zaśmiał się Szalpuk, wskazując na wiszące na wieszaków ubrania.
Michał z radością przymierzyć kurtkę. Pasowała idealnie i siatkarz wyglądał w niej jak rasowy pilot.
I chyba aż za bardzo rasowy.
– Wreszcie pana znalazłam, panie kapitanie. Dlaczego nie jest Pan w kabinie?!
Zawodnicy jak na komendę, odwrócili się w stronę, z której dobiega głos.
Stała tam stewardessa. Ale nie piękna, młoda, uśmiechająca się miło stewardessa, a kobieta o barach szerokich jak u kulturysty, mająca co najmniej dwa metry wzrostu i z dłońmi jak bochny chleba.
– Chyba… mnie… z kimś… pani… pomyliła… – Kubiak zapobiegawczo zrobił dwa kroki w tył.
– Chyba pan żartuję. Ja się nigdy nie mylę – żachnęła się stewardessa. – Proszę natychmiast udać się do samolotu, kapitanie.
Przerażenie wymalowane na twarzy siatkarza, mówiło wszystko. Widząc, że Michał nie ma zamiaru wykonać polecenia, kobieta zbliżyła się gwałtownie w celu przymuszenia go do tego siłą.
Na szczęście Kubik był szybszy i zwinniejszy. Zrzucił z siebie strój pilota i razem z kolegami wziął nogi za pas.
A kobieta podążyła za nimi.
Biegli więc przez cały terminal, przepychając się między pasażerami, z korpulentną stewardessą, na karku.
– Ratujcie, pomóżcie, życie ocalcie! – krzyknął Kubiak gdy tylko na horyzoncie pojawiła się reszta reprezentacji.
– Co się dzie… – Oskar Kaczmarczyk zgłupiał gdy zobaczył kto goni chłopaków. Kolana się pod nim ugięły, a oczy przybrały wielkość talerzy. Z prędkością światła zgarnął wszystkie swoje rzeczy, po czym odwrócił się na pięcie, wydając komendę:
– Odwrót panowie, odwrót!
Wszyscy polecenie wykonali. Nikt nie miał ochoty na przedwcześnie spotkanie z zawodnikiem sumo.
A przebywający na lotnisku ludzie do końca życia zapamiętają scenę jak kilkunastu dwumetrowych mężczyzn uciekało przed stewardessą.
Ciekawy dzień, nieprawdaż?
***
– Spadamy, spadamy, spadamy!
– Kuraś, spokojnie, to tylko turbulencja.
– Ty nic nie wiesz, Michał, ty nie wiesz . Zawsze zaczyna się od „tylko” turbulencji. A potem jest coraz gorzej.
– Jesteś przewrażliwiony.
– Wcale nie!
– Tak. 
– Nie!
– Idź spać, Kuraś i nie męcz niewinnych ludzi.
***
Pierre w Tokio był po raz pierwszy. Airbus, dla którego pracował od niespełna dwóch lat, wysłał go do Japonii w celu przetestowania najnowszego komputera, mającego się wkrótce znaleźć na pokładzie samolotów firmy.
Był późny wieczór, piątek , kiedy to,  wracając że spotkania, postanowił się przejść. Nie lubił tłocznych,  pełnych ludzi i świateł, dzielnic, więc wybrałem drogę przez cichą, mieszkalną część miasta. 
Szedł wąską ulicą, między niewysokimi budynkami i zamkniętymi straganami. W uszach miał słuchawki, a na głowę zarzucił kaptur bluzy. Idąc z rękami w kieszeniach, myślał nad tym co krył w sobie notatnik jego brata. Dzień wcześniej udało mu się rozkoszować szyfr, za pomocą którego Arsène opisywał swoje rysunki. Gdyby tego nie zrobił nie wiedziałby czym są urządzenia przedstawiane na białych kartkach rysownika. Teraz miał przynajmniej jakieś pojęcie czym dokładnie zajmował się Arsene, choć nadal nie wiedział dla kogo pracował.
W pewnym momencie poczuł jak ktoś chwyta go za ramię. Chciał się odwrócić by zobaczyć kto to, ale napastnik przytknął mu nóż do gardła, a drugą ręką zatkał usta.
– Nie próbuj się wyrywać – wysyczał nieznajomy.
Pierre poczuł jak robi mu się zimno, dreszcz strachu przeszedł przez całe jego ciało. Oddychał płytko, kątem oka próbują dostrzec twarz oprawcy. Nie udało mu się. Mimo ostrzeżenia szarpnął się gwałtownie,  desperacko pragnąc się oswobodzić.
– Ostrzegałem – wychrypiał napastnik.
A potem coś ciężkiego uderzyło go w głowę. 
Zapadła ciemność.
***
– Leman, ratuj!
– Co się stało, Andrzej?
– Zgubiłem ją!
– Kogo?
– Helenę!
– Jaka znowu Helenę?
– No Łomacza Helę! Proszę cię, pomóż mi, on mnie zatłucze jeśli coś jej się stanie.
– Będę najszybciej, jak to możliwe.
***
13 grudnia 2000
Święta się zbliżają, ale w bazie tego nie czuć. Wszyscy harujemy do późnych nocnych godzin, problem z głównym komputerem nadal nie został rozwiązany, szefostwo dostaje szału. Do tego znów wyszła sprawa z szpiegiem. Zniknęły notatki profesora Sandersa.
Na święta wracam do domu. Mam już przygotowany prezent dla młodego – robot, którego sam będzie mógł zaprogramować.
Jeśli chodzi o Hav… to skomplikowane. Sam nie wiem co mam myśleć. Będę musiał porozmawiać o tym z tatą.
Kończę.

---

Mamy rozdział trzynasty Przepisywany na szybko w pociągu i niedopracowany, ale moim celem jest teraz dotarcie do następnej części, którą mam już dokładnie przemyślaną.

Cos ostatnio kiepsko z komentarzami. Serio, one naprawdę motywują i dają niezłego kopa. A tak to średnio wiem czy w ogóle pisać.

Mam nadzieję, że część się podobała.

Pozdrawiam

Violin