Rozdział 14

Nie wiele pamiętał. Odgłos silników odrzutowych, zimny, lodowaty wiatr, pojedyncze słowa po rosyjsku, igłę wbijaną w przedramię. Tylko takie zamazane obrazy był wstanie przywołać jego umysł, gdy obudzi się w jakimś ciemnym pomieszczeniu. Ręce i nogi miał przypięte łańcuchami do ściany. Jeszcze nie do końca był świadomy tego co się dzieje.
– Witam, szanownego pana.
Nad głową Pierr’ego zaświeciły się dwie, oślepiające lampy, oświetlając stojącego pod ścianą mężczyznę w garniturze i ciemnych okularach.
– Kim jesteś? – wychrypiał słabo chłopak.
– Mówią na mnie Orion – odpowiedział nieznajomy, podchodząc bliżej. – A ty musisz być Pierre Blain. Urodzony trzeciego sierpnia tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego ósmego roku w Montpellier, y Philippa i Caroline Blain, pracownik działu informatycznego Airubusa i młodszy brat nieżyjącego już Arsene Blaina. To jego notatnik, prawda? – Orion odniósł trzymany przez siebie zeszyt.
– Tak – szepnął chłopak. Co raz mniej rozumiał z tego co dzieje, gdzie się znajduje i kim jest ten człowiek.  – Czego chcesz? – próbował krzyknąć.
– Chyba powinienem wyjaśnić. – Orion uśmiechnął się kpiąco.  – Ponad dwadzieścia lat temu, zaraz po rozpadzie związku radzieckiego, grupa wojskowych z całego świata postanowiła stworzyć system baz, który miał momentalnie niwelować wszelkie konflikty na świecie. Były tam komputery, przywidujące ruch wojsk czy specjalna broń, wytwarzająca fale pozwalające za pomocą wstrząsów niszczyć tylko i wyłącznie konkretne cele, nie szkodząc cywilom. Oczywiście całej tej machinerii można by było użyć na przykład w celu przejęcia władzy nad światem. Udało nam się wykraść dane i nawet odkryć gdzie znajdują się dwie z siedmiu baz. Niestety okazało się, że nawet naukowcy, pracujący przy tym projekcie nie są wstanie rozwiązać niektórych problemów i uruchomić urządzenia. Były tylko dwie osoby, którym się to udało. – jedną z nich był twój brat. – Pierre poczuł jak robi mu się gorąco. To wszystko co raz mniej mu się podobało. – Żeby spokojnie znaleźć jego notatnik, zabiliśmy go, pozorując katastrofę samolotu. To samo zrobiliśmy osiem lat później zrobiliśmy to samo z  dziewczyną, która także znalazła rozwiązanie problemu. Niestety nie przewidzieliśmy, że notatki zostawione w bazie w Północnej Francji, zostaną przekazane rodzinie i znikną na długie lata. Dopiero teraz, kiedy jesteśmy w posiadaniu dwóch baz i wiemy także gdzie sią dwie inne…
– Więc po co mnie tu trzymacie – prychnął Pierre. – Macie przecież zeszyt, możecie zawładnąć światem czy co tam planujecie.
– Niestety jest jeden drobny problem – westchnął Orion. – Twój brat szyfrował swoje notatki. T je rozkodowałeś. Wystarczy, że nam pomożesz, a my puścimy cię wolno.
– Nigdy – wychrypiał chłopak.
Mężczyzna uśmiechnął się okrutnie po czym machnął na stojących pod ścianą strażników.
– Zabierzcie go do lochów – nakazał. – Od odrobiny bólu jeszcze nikt nie zginął, a wielu zaczęło gadać.
***
– To gdzie ją ostatnio widziałeś, Andrzej?
– Zaczekaj Leman, niech pomyślę... Chyba… w kuchni. Tak, tutaj. Siedziała na parapecie i patrzyła przez okno.
– A potem?
– A potem poszedłem do pokoju i jak wróciłem to jej nie było. Tylko okno było otwarte.
– Trzeba przepytać sąsiadów czy nie widzieli kury, wyskakującej z okna.
– Myślisz, że sama uciekła?
– No chyba nikt jej nie porwał.
– No wiesz…
– Ty lepiej nic już nie mów Andrzej. Okej?
– Okej…
***
– Wyjaśnił mi Sherlocku, dlaczego spacerujemy akurat po tej dzielnicy Tokio?
– Przeczucie.
– Przeczucie, mówisz – prychnął Greg, chowając ręce w kieszeniach.
Było koło czwartej po południu, kiedy Holmes wyciągnął swojego przyjaciela na wycieczką po jednej z cichszych, mieszkalnych dzielnic. Lestrade nie mógł zrozumieć w jaki sposób to konkretne miejsce jest związane z Omegą albo Moriartym, ale doświadczenie nauczyło go by wierzyć detektywowi na słowo.
– Stój!
Słysząc polecenie Sherlocka, inspektor posłusznie stanął w miejscu. W skupieniu przyglądał się jak Holmes zaczyna chodzi w kółko wokół jednego niedużego kawałka drogi po czym pochyla się nad nim i koniuszkami palców podnosi kartkę papieru, ubrudzoną błotem i krwią
– Lestrade – Sherlock uśmiechnął się z triumfem. –  Znalazłem coś ciekawego. Dzwoń do Zosi. Powiedz jej, że odwiedzimy ją dziś wieczorem.
***
Po długiej podróży, lekkim treningu i kolacji, siatkarze dostali trochę wolnego. Niestety na czas wolny nie mogli pozwolić sobie członkowie sztabu. Dlatego też trenerzy, statystycy i fizjoterapeuci rozłożyli się w niedużej sali konferencyjnej, by omawiać treningi czy uzupełniać dokumentacje. Także Zosia nie próżnowała i razem z Michałem, opiekunem reprezentacji, próbowali przewidzieć co może pójść nie tak przez najbliższe kilka dni i co mogą znowu odstawić zawodnicy.
Akurat kiedy omawiali sparing i Iranem, drzwi do sali otworzyły się gwałtownie, a do środka wpadli Greg  i Sherlock, wprawiając wszystkich siedzących przy stole w dezorientacje.
– Zobacz co znaleźliśmy. – Holmes położył na blacie jakąś kartkę.
Zosia zerknęła na nią, jakby od niechcenia. Zmarszczyła brwi, widząc co jest na niej narysowane i chciała przyjrzeć jej się bliżej, ale przeszkodził jej Philippe.
– Skąd to macie? – zapytał niepewnie.
– Znaleźliśmy w Tokio – odpowiedział Greg. – Wiesz co to jest?
– To kartka z dziennika Arsene – wyszeptał. – Ta krew…
Sięgnął gwałtownie po swój telefon, wykręcił jakiś numer i przez kilka minut siedział w ciszy, próbując się do kogoś dodzwonić. Gdy jednak nikt nie odebrał, odłożył bok komórkę i drżącym głosem zaczął opowiadać o tym co ostatnio odkrył Pierre. Z każdym kolejnym słowem był bledszy, a jego głos coraz bardziej się łamał.
– Jeśli coś mu się stało… – zakończył opowieść Blain, chowając twarz w dłoniach.
– Spokojnie. – Zosia uśmiechnęła się smutno. – Greg, zajmiesz się tym, prawda?
– Jeśli Sherlock ma rację i to naprawdę ma związek z Omegą, to oczywiście – powiedział inspektor.
– Lestrade… Ja zawsze mam racje.
***
27 grudnia 2000 
Święta, święta i po świętach. Wróciliśmy dzisiaj do pracy i znów musiało coś nawalić. Przepaliły się obwody w głównym wytwarzaczu fal, iskra przeszła na główny panel i w całym budynku czuć było spalenizną. Nikt nie wie jak do tego doszło, ale szefostwo znów wpadło w szał.
Nadal nie wiem co mam robić z Haveline. Nie rozmawiałem o tym z tatą, nie było okazji. A ona pierwsze co zrobiła gdy dzisiaj wróciła to wpadła się ze mną przywitać. Naprawdę za nią tęskniłem.
Już sam nie wiem co mam robić.
Prawie bym zapomniał – od maja tata będzie trenerem reprezentacji. To trochę dziwne, jak młody to usłyszał to zamknął się w swoim pokoju i nie wychodził przez kilka godzin.
Myślał.
Hav wyciąga mnie dzisiaj do miasta.
Kończę

---

Rozdział czternasty? Proszę bardzo. Jest on taki jak zawsze czyli średni, ale i tak lepszy niż poprzedni, bo przy tym miałam większą motywację w postaci waszych komentarzy.

Jutro zaczynamy bój o Rio. Mam wrażenie, że my kibice w Polsce, denerwuje my się bardziej niż zawodnicy w Tokio. Chyba znów nie będę mogła spać w nocy.

Jutro najprawdopodobniej pojawi się Amelka. Jak ją napisze, jej jeszcze nawet nie zaczęłam.

Zapraszam do komentowania. i mam nadzieję, że rozdział się podobał.

Pozdrawiam

Violin